Moest jij vroeger ook "sterk" zijn?

Voor alle grote mensenkinderen die "sterk" moe(s)ten zijn!

• "Ach, stel je toch niet zo aan."
• "Je bent toch al groot, doe niet zo kinderachtig."
• "Zo erg is het toch niet?"
• "Daar hoef je toch niet om te huilen?"
• "Jij huilt ook overal om."
• "Daar word je hard van."

Hoeveel van ons hebben hier vroeger minstens één zin van te horen gekregen? En hoeveel van ons zeggen dit, soms of regelmatig, ook tegen hun eigen kinderen? "Daar word je hard van", vind ik misschien wel de meest treffende. Want dat is waar. Maar niet op de manier die er bedoelt, of misschien wel gehoopt werd.

Want wanneer je als kind geen ruimte ervaart voor verdriet, word je gedwongen een overlevingsmechanisme te ontwikkelen die er voor zorgt dat je je afsluit. En dus verhardt. Iedere keer dat we boos waren, ons pijn deden, of we iets ontzettend oneerlijk of moeilijk vonden, hadden we ruimte mogen krijgen om ons te uiten. Maar als je constant bovenstaande zinnen te horen krijgt, activeert ons overlevingsmechanisme zichzelf op een gegeven moment automatisch. Je voelde dat heel hard huilen of heel erg boos zijn niet mocht, en daarin voelde je héél veel afwijzing. En het laatste wat je als kind wil, is afgewezen worden door jouw ouder(s).En dus hielden we ons "groot". Kropten we alles op, verstopten we alles achter slot en grendel. Werden we gezien als sterk, en voelden we ons van waarde als we dat te horen kregen.

Op deze manier leerden we niet omgaan met verdriet (en/of boosheid). Zolang je dit overlevingsmechanisme niet doorziet leef je met het idee dat je je "sterk" houdt. Maar wat er eigenlijk gebeurt, is dat we dissociëren van onszelf. We leerden onszelf als het ware uit te schakelen, uit verbinding te gaan met wie wij werkelijk zijn en wat wij werkelijk voelden. Vanuit deze afstand tot ons Ware Zelf stagneert onze levensenergie volledig. Dit kan bijvoorbeeld leiden tot overmatig piekeren, chronische vermoeidheid, lichamelijke klachten zoals rugpijn of migraine, depressie, angsten, woedeaanvallen, en een diep gevoel van minderwaardigheid. 

Zolang "sterk zijn" nog op dezelfde manier wordt geïnterpreteerd als onze ouder(s) deden, zijn we niet aan het leven maar aan het overleven, en gaan we er in werkelijkheid aan onder door. Want ook wanneer alles wordt opgekropt, al is dat decennia lang, barst op een dag de bom. De enige uitweg die ons lichaam dan nog ziet, is instorten. Instorten, om stil te staan.

Laten we dit moment vóór zijn. 

Laten we nú alvast ontladen en onze pijn omarmen. Laten we elkaar gewoon weer knuffelen en troosten. Heb je verdriet druk het dan niet weg en laat de tranen vormen en vloeien. Laten we al onze opgekropte boosheid ontladen en  omzetten in kracht om onze grenzen aan te geven. Laten we onszelf én elkaar zien en ontvangen zonder oordeel, vanuit de onvoorwaardelijke liefde die we zijn. Laten we onze kinderen vasthouden als ze huilen en naar ze luisteren als ze boos zijn. En laten we de verantwoordelijkheid nemen voor onszelf. 

Wij zijn niet meer die machteloze kinderen, die afhankelijk zijn van anderen in het al dan niet voelen van liefde en geluk. Wij zíjn liefde, een oneindige bron van liefde en licht. Ons daarmee verbinden ís geluk. Misschien zijn velen van ons het vergeten, is het velen van ons uit het hoofd gepraat, maar ook jij, en álles wat jij voelt, mag er zijn. 

Adem, laat los, en leef.

Vind je dit ontladen moeilijk of weet je niet hoe dit te doen? Ik ben als coach naast mindset ook gespecialiseerd in emotioneel ontladen. In een 1 op 1 sessie gaan we op zoek naar jouw blokkade, waar heb jij vroeger je emotie niet mogen uiten, niet mogen laten zien. Het niet uiten en afmaken van een emotie vormt blokkades in ons lichaam. Als we die weer opzoeken en laten ontladen zul je ineens een energie van ontlading ervaren. Hoe fijn dat dit nu kan en mag! Je leert weer te voelen en komt thuis in jouw lichaam, dat er mag zijn!

Interesse? Bel of mail gerust.

Mindmeesterschap - Coaching praktijk in mindset en emotionele release

info@mindmeesterschap.nl